Stowarzyszenie Architektów Polskich spośród ok. 60 różnych obiektów architektonicznych zrealizowanych w 2008 r. z całej Polski nominowało kilka do Nagrody Roku 2008, a wśród nich nadbudowane wieże na neogotyckim kościele pw. św. Tomasza Apostoła w Sosnowcu (jako jedyny obiekt sakralny). Genialny splot artyzmu z sacrum spowodował, że wieże otrzymały nadto jedno z sześciu wyróżnień Nagrody Roku SARP 2008. Główny projektant, architekt Tomasz Taczewski, stworzył nowatorską koncepcję. Tradycyjne, pełne, ceglane ściany oraz zwieńczenia pokryte miedzią postanowiono przeobrazić w ulotne, nowoczesne w wyglądzie i detalu transparentne wieże. Rozświetlone w nocy słupami światła, wznoszącymi się ku Światłości Wiekuistej. Dwie wieże zaprojektowane zostały z zachowaniem kształtu, wysokości i proporcji stylu gotyckiego. Szczególne jest to, że zbudowane zostały jako widokowe.

Konstrukcja wież jest niezwykła

Ponad 30 m wzwyż od fundamentu wieże zbudowane są z muru ceglanego i w wyższej, nowej części licowanego cegłą żelbetu, o zamkniętej przestrzeni ścian. Następne dalsze 34 m stanowi konstrukcja stalowa, ażurowa, otwarta. Wewnątrz niej wbudowane zostały 20-metrowe „tuby-kolumny” o średnicy 2,2 m ze szkła osadzonego w konstrukcji aluminiowej, w których pną się spiralne schody. Z tuby szklanej na wysokości 5 m można wyjść na zewnętrzny ganek, obejść wieże wokoło, wrócić, aby po schodach wspiąć się przez kolejne 5 m wzwyż, wyjść, z powrotem wejść, i tak 4 razy, aż osiągamy wysokość 55 m nad ziemią. Poruszanie się w tubie jest bezpieczne, bezwietrzne, jest widno i stanowi przyjemny spacer widokowy wzwyż 20-metrowej jasnej przestrzeni. Widok rozpościera się na miasto Sosnowiec i okolice, a przy słonecznej pogodzie można zobaczyć szczyty gór Beskidów z Babią Górą. Całkowita wysokość wież od podstawy łącznie z krzyżem wynosi blisko 70 m. Etapowa budowa, realizowana w latach 2004-08, możliwa była dzięki ofiarom parafian i wsparciu instytucji, m.in. konserwatora zabytków oraz środkom unijnym (ok. 50 proc.).

Szczególne przesłanie wież

Kościoły są znakami widzialnymi niewidzialnej rzeczywistości nadprzyrodzonej. Strzeliste wieże uwieńczone krzyżami ze stali nierdzewnej w promieniach słońca srebrzą się na tle błękitnego nieba, by jak drogowskazy kierować niespokojne serce ku Bogu i w Nim na chwilę odpocząć. Dwie smukłe wieże gotyckie to jakby dwie potężne dłonie złożone do modlitwy, by Bogu dziękować z dźwiękami dzwonów (14 dzwonów - carillonów), za piękny świat, który jest odbiciem Światłości Wiekuistej.
Papież Benedykt XVI trafnie to wyraził: „W centrum życia społecznego miasta, wspólnoty czy narodu musi być coś, co przypomina o tajemnicy transcendentnego Boga. (...) Człowiek nie może iść właściwą drogą bez Boga, musi iść przez dzieje razem z Bogiem, a funkcją świątyni, mieszkania Bożego jest przypominać w sposób widoczny o tej wspólnocie”. Z wierzchołków wież kościelnych, gdy patrzymy w dół, widać, że ludzie, drzewa, domy optycznie maleją, ale gdy patrzymy w górę, odczuwamy wielkość Boga.
Nadbudowane wieże, zrealizowane według projektu architektów Ewy i Tomasza Taczewskich, po 100 latach uwieńczyły neogotycki kościół, a smukłą sylwetką zdominowały przestrzenie publiczne i zsakralizowały panoramę blisko ćwierćmilionowego miasta.