To była środa, 15 sierpnia 1951 roku. Wielka uroczystość – Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny. Tam, dziękując za wszystkie łaski, żegnając się z Matką Bożą i własnym życiem, kobieta, nie prosząc o nic, otrzymała uzdrowienie. Do domu wróciła jak nowo narodzona. Gdy zgłosiła się do kliniki, lekarze oniemieli. „Kto cię leczył, gdzie ty byłaś?” „Na Jasnej Górze, u Matki Bożej”. Lekarze do karty leczenia wpisali: „Pacjentka ozdrowiała w niewytłumaczalny sposób”.

I na tym mogłaby zakończyć się ta historia. Ale po latach okazało się, że to był dopiero początek kolejnych cudownych zdarzeń w życiu kobiety, która zawierzyła się Matce Bożej. Przejęta wdzięcznością urodziła jeszcze czworo kolejnych dzieci. Każdego roku 15 sierpnia przybywała na Jasną Górę, pielgrzymując pieszo w pielgrzymce warszawskiej. Nawet gdy była już w zaawansowanej ciąży, przysięgi złożonej Matce Bożej chciała dopełnić.

Kierownik warszawskiej pielgrzymki, ojciec Melchior Królik, dowiedział się o tej historii dopiero od jej córki. Okazało się, że kobieta pielgrzymowała pieszo przez pięćdziesiąt lat – do 2001 roku – dziękując Matce Bożej za tak niebywały cud, za tak wielką łaskę, jakiej doznała.

WIĘCEJ ŚWIADECTW W KSIĄŻCE: "Cuda dzieją się po cichu". DO KUPIENIA W NASZEJ KSIĘGARNI!