Beatyfikacja Jana Pawła II jest dla polityków, a także dla wszystkich osób zatroskanych o Polskę dobrą okazją, żeby w nauczaniu Papieża odnaleźć ważne zasady życia, a następnie działania dla wspólnego dobra. W naszych czasach - jak nauczał Jan Paweł II - swoistą klęską jest brak umiejętności odróżnienia swobody od wolności, kłamstwa od prawdy. Bardzo wielu ludzi, w tym także liczni parlamentarzyści, rozumieją wolność jako zniesienie wszelkich barier i zakazów moralnych. Niewielu chce pamiętać, że wolność tworzy się z licznych ograniczeń, że do jej istoty przynależy zgoda na podporządkowanie się określonym prawom. Ograniczenia te dotyczą każdej dziedziny. Stąd człowiek jest tym bardziej wolny, o ile szanuje ograniczenia wynikające z zasad życia w społeczeństwie, o ile kieruje się bardziej rozumem niż wolą, o ile nie myli sensu życia z chęcią samego wyżycia się. A także, jeśli szanuje etykę bardziej niż wszelkie pokusy postawienia się ponad jej zasadami.
Te myśli z encykliki Jana Pawła II „Veritatis splendor” („Blask prawdy”) dotykają istoty współczesnego dramatu: napięcia między prawdą a kłamstwem, między wolnością a zniewoleniem. Jest to najistotniejszy dramat człowieka, który z powodu zakłamywania swojej tożsamości traci wszystko: wolność, godność, wrażliwość sumienia. André Frossard napisał w swojej książce, że pewnego razu zapytano Jana Pawła II o to, jakie zdanie z Ewangelii poleciłby zapamiętać, jeśli miałby do przekazania tylko jedno. Odpowiedział: „Prawda was wyzwoli”. Stąd w encyklice „Veritatis splendor” prawda o człowieku to w istocie sam człowiek zakorzeniony w prawdzie, świadomy swej wolności i jej ograniczeń. Blask prawdy błyszczy blaskiem wolności - i na odwrót.
W rzeczywistości jednak wielu chciałoby dzisiaj oderwać wolność człowieka od - jak mówią - „dyktatury” prawdy o człowieku. Według nich, należy wolności przyznać moc decydowania o wszystkim - to wolność ma definiować prawdę o człowieku. Jak pisał Ojciec Święty w encyklice „Centesimus annus” („Setna rocznica”): „treścią wolności staje się wówczas miłość samego siebie posunięta aż do wzgardzenia Bogiem i bliźnim, miłość, która prowadzi do bezgranicznej afirmacji własnej korzyści i nie daje się ograniczyć żadnymi nakazami sprawiedliwości”. Tak rozumiana wolność prowadzi do odrzucenia wewnętrznej normy dobra i zła, jaką jest sumienie, do zmiany tożsamości człowieka.
Dlatego prawda i wolność są dla Papieża Polaka tymi wartościami, które świadczą o wielkości człowieka. Te wartości nas uświęcają, pomagają rozpoznać ideę Boga Stwórcy, co jest niezbędne, aby wszystkim ludziom przeżywającym głęboki kryzys moralny przypomnieć, że jedyną drogą ich powrotu do samych siebie i swego ocalenia, jedyną drogą do ich wyzwolenia i potwierdzenia własnej wolności jest poznanie prawdy o sobie i zdobycie się na trud i odwagę jej wolnego wyboru. W tych słowach Papieża zawiera się wszystko: ludzka tożsamość i moralność, wizja praw człowieka, zadania dla rządzących, a w konsekwencji sens każdego ludzkiego powołania i życia.
Gdyby w kilku bodaj słowach ująć papieskie wytyczne, jak dzisiaj żyć, co dobrego czynić, to przypomnę, że obecnie o sile państwa stanowi nie tyle wojsko czy nawet liczba ludności danego kraju, co raczej poziom rozwoju gospodarczego, postęp naukowy i techniczny, a także zbiorowy patriotyzm. Dlatego zagrożony jest ten kraj, w którym znaczna część obywateli to ludzie bezrobotni, źle wykształceni, niedbale pracujący, kraj, który nie ma silnego przemysłu, banków, nowoczesnego rolnictwa... A także kraj, który nie dba o swoją historię i tożsamość. Dlatego Jan Paweł II stawia nam dwa wyzwania na dzisiaj. Pierwsze - to zachowanie daru wolności, daru wolnej ojczyzny, co wymaga - zdaniem Ojca Świętego - „ludzi świadomych nie tylko swoich praw, ale i obowiązków: ofiarnych, ożywionych miłością Ojczyzny i duchem służby, którzy solidarnie pragną budować dobro wspólne i zagospodarować wszystkie przestrzenie wolności w wymiarze osobistym, rodzinnym i społecznym” (Słowo do Biskupów, czerwiec 1999 r.). A drugie wyzwanie to ocalenie tradycyjnej, silnej polskiej rodziny. Dlatego państwo mimo trudności gospodarczych musi prowadzić politykę rodzinną. Z jej planowaniem nie wolno czekać do poprawy sytuacji gospodarczej kraju, ponieważ w okresie tego oczekiwania mogą zajść takie niepożądane procesy zmian w rodzinie, których rozwoju nie da się łatwo zahamować, a tym bardziej odwrócić. Jeśli państwo nie dba o rodzinę, tym bardziej musimy zadbać o nią sami. Potrzebna jest wielka solidarność rodzin między sobą, solidarność rodziców w sprawach wychowania i wykształcenia dzieci, świadectwo wierności i miłości małżeństw wobec ataku sił liberalnych. To wszystko jest bardzo ważnym wyrazem troski o ojczyznę, świadectwem patriotyzmu.
Ufajmy, że beatyfikacja Jana Pawła II wyda liczne i trwałe owoce, że Boża łaska trafi do otwartych serc i umysłów Polaków i na nowo wznieci w nas miłość do prawdy i prawdziwej wolności.