Kluczową rolę w życiu Siostry Faustyny odegrało wydarzenie, do którego doszło 22 lutego 1931 r. w klasztorze w Płocku. Tak opisywała to w „Dzienniczku”: „Wieczorem, kiedy byłam w celi, ujrzałam Pana Jezusa ubranego w szacie białej. Jedna ręka wzniesiona do błogosławieństwa, a druga dotykała szaty na piersiach. Z uchylenia szaty na piersiach wychodziły dwa wielkie promienie, jeden czerwony, a drugi blady. (…) Po chwili powiedział mi Jezus: «Wymaluj obraz według rysunku, który widzisz, z podpisem: Jezu, ufam Tobie. Pragnę, aby ten obraz czczono najpierw w kaplicy waszej i na całym świecie. Obiecuję, że dusza, która czcić będzie ten obraz, nie zginie. Obiecuję także już tu, na ziemi, zwycięstwo nad nieprzyjaciółmi, a szczególnie w godzinę śmierci. Ja sam bronić ją będę jako swej chwały»”.
Podczas najbliższej spowiedzi Siostra Faustyna opowiedziała księdzu o poleceniu, jakie otrzymała od Jezusa, ale kapłan wyjaśnił jej, że chodzi o to, by namalowała obraz w swej duszy. Gdy odchodziła od konfesjonału, usłyszała jednak słowa Chrystusa: „Mój obraz w duszy twojej jest. Ja pragnę, aby było Miłosierdzia Święto. Chcę, aby ten obraz, który wymalujesz pędzlem, żeby był uroczyście poświęcony w pierwszą niedzielę po Wielkanocy, ta niedziela ma być Świętem Miłosierdzia. Pragnę, ażeby kapłani głosili to wielkie miłosierdzie moje względem dusz grzesznych. Niech się nie lęka zbliżyć do mnie grzesznik. Palą mnie płomienie miłosierdzia, chcę je wylać na dusze ludzkie”.
Po tym wydarzeniu mistyczka udała się do przełożonej domu w Płocku, siostry Róży Kłobukowskiej, a ta zażądała znaku, który potwierdzałby prawdziwość objawień. Kiedy Faustyna prosiła o takie znaki podczas modlitwy, usłyszała, że Bóg da je poznać poprzez łaski, których udzieli przez ten obraz. Zakonnica próbowała wobec tego sama namalować postać Chrystusa, którą oglądała podczas wizji, jednak nie potrafiła. Prosiła o pomoc siostrę Bożennę Pniewską, ale bezskutecznie. Tymczasem w klasztorze drogą szeptaną zaczęły rozchodzić się wieści o objawieniach Faustyny. Atmosfera wokół niej zagęszczała się, jedne siostry uważały, że jest histeryczką, drugie, że marzycielką, jeszcze inne, że ulega złudzeniom. Lustrowały ją podejrzliwe bądź ciekawskie spojrzenia, niekiedy słyszała za plecami niezbyt życzliwe słowa.
W tym okresie Siostra Faustyna nie miała stałego kierownika duchowego. Kolejni spowiednicy, do których zwracała się o radę, odsyłali ją do przełożonych, przełożone zaś - do spowiedników. To wszystko powodowało, że Faustyna sama przestała być pewna pochodzenia swych objawień. Zaczęła unikać wewnętrznych natchnień, ale wizje Jezusa nie ustawały.
W stanie wewnętrznego rozedrgania Siostra Faustyna wyjechała w listopadzie 1932 r. do Walendowa pod Warszawą, gdzie miała odbyć doroczne ośmiodniowe rekolekcje. W Walendowie znajdował się folwark, który był własnością Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia od 1896 r., gdy podarował go zakonowi hrabia Gustaw Przeździecki. Folwark zajmował ok. 250 hektarów ziemi, na których znajdowały się stawy, młyn, zabudowania gospodarcze i dom mieszkalny. Stale przebywało tam kilka sióstr, które doglądały gospodarstwa i korzystały z pomocy służby folwarcznej. W 1908 r. w Walendowie wybudowano klasztor i zakład dla dziewcząt, a w 1934 r. kościół. W czasie gdy Siostra Faustyna przybyła tam na rekolekcje, świątynia znajdowała się dopiero w budowie.
Podczas rekolekcji w Walendowie zakonnica wciąż biła się z myślami. Jeden głos kazał jej pełnić misję, którą nałożył na nią Jezus, drugi natomiast nalegał, by ją odrzuciła, gdyż objawienia są złudzeniami. Przed oczami stawały jej rozmowy z przełożonymi i spowiednikami, którzy mówili sprzeczne rzeczy. Udręczona gmatwaniną myśli Siostra Faustyna postanowiła odkryć swe wnętrze przed rekolekcjonistą i poprosić go o radę. Rekolekcje prowadził jezuita ks. Edmund Elter, doświadczony kierownik duchowy, profesor etyki, homiletyki i retoryki na rzymskim Uniwersytecie Gregorianum. To on jako pierwszy kapłan utwierdził ją w jej duchowym życiu i powierzonej misji. Upewnił, że podąża dobrą drogą, a objawienia pochodzą od Boga. Zalecił też, by była wierna posłannictwu, które otrzymała od Jezusa. Na koniec poradził, by modliła się o dobrego kierownika duchowego, który będzie w stanie rozeznać poruszenia jej duszy. Po spowiedzi tej Faustyna poczuła przypływ radości, gdyż po raz pierwszy kapłan w imieniu Kościoła potwierdził prawdziwość jej objawień.
(…) Pewnego razu w Warszawie Siostra Faustyna odwiedziła znajdujący się na sąsiedniej posesji, przy zbiegu ulic Żytniej i Żelaznej, dom Zgromadzenia Sióstr Rodziny Maryi, zwanych „rodziniarkami”. Udała się tam na adorację do kaplicy. Podczas modlitwy ujrzała Jezusa, który skierował do niej następujące słowa: „Wiedz o tym, że jeżeli zaniedbasz sprawę malowania tego obrazu i całego dzieła miłosierdzia, odpowiesz za wielką liczbę dusz w dzień sądu”. Jak pisze w „Dzienniczku”: „Po tych słowach Pana jakaś bojaźń wstąpiła w duszę moją i lęk. Nie mogłam się uspokoić sama w sobie. Brzmiały mi te słowa: Tak, to mam nie tylko za siebie odpowiadać w dzień sądów Bożych, ale i za inne dusze. Te słowa głęboko wryły mi się w serce moje”.
(…) Wkrótce po ślubach wieczystych Siostra Faustyna otrzymała polecenie kolejnych przenosin. Tym razem miała udać się do Wilna, by tam pomagać w klasztornym ogrodzie. Chociaż nie miała doświadczenia w tego typu pracy, natychmiast wyraziła zgodę.

„Ufam. Śladami Siostry Faustyny”
Grzegorz Górny, Janusz Rosikoń
RosikonPress, www.rosikonpress.com
tel. (22) 722-61-01.

W maju 1933 r. Siostra Faustyna przybyła do Wilna, gdzie spotkała swojego spowiednika i kierownika duchowego - ks. Michała Sopoćkę. Dopiero on pomógł jej spełnić wolę Jezusa zawartą w objawieniu z Płocka. Jak wspominał sam ks. Sopoćko: „Wiedziony raczej ciekawością, jaki to będzie obraz, niż wiarą w prawdziwość widzeń Siostry Faustyny, postanowiłem przystąpić do namalowania tego obrazu. Porozumiałem się z mieszkającym w jednym ze mną domu artystą malarzem Eugeniuszem Kazimirowskim, który się podjął za pewną sumę malowania, oraz z siostrą przełożoną, która zezwoliła Siostrze Faustynie dwa razy na tydzień przychodzić do malarza, by wskazać, jaki to ma być ten obraz”.
Kazimirowski malował obraz od stycznia do czerwca 1934 r. Pozował mu ks. Michał Sopoćko. Pracownię malarską na wileńskiej Rossie odwiedzała Siostra Faustyna, wspólnie z przełożoną wileńskiego klasztoru matką Ireną Krzyżanowską, by udzielać artyście dokładnych informacji, jak powinien wyglądać obraz.
Końcowy rezultat nie zadowolił jednak zakonnicy. Jak napisała w swoim „Dzienniczku”: „W pewnej chwili, kiedy byłam u tego malarza, który maluje ten obraz, i zobaczyłam, że nie jest tak piękny, jakim jest Jezus - zasmuciłam się tym bardzo, jednak ukryłam to w sercu głęboko. Kiedyśmy wyszły od tego malarza, matka przełożona została w mieście dla załatwienia różnych spraw, ja sama powróciłam do domu. Zaraz udałam się do kaplicy i napłakałam się bardzo. Rzekłam do Pana: Kto Cię wymaluje tak pięknym, jakim jesteś? - Wtem usłyszałam takie słowa: «Nie w piękności farby ani pędzla jest wielkość tego obrazu, ale w łasce mojej»”.

Grzegorz Górny