Jedni starają się go naśladować w prozaicznych sytuacjach dnia codziennego, proszą o jego przemożną opiekę nad rodziną, inni szukają ratunku w skrajnych sytuacjach i zawierzają mu swoje życie.

Towarzysz w codzienności

Maciej Rynas przez wiele lat omijał kościół szerokim łukiem. Byli koledzy, były imprezy, używki, godziny spędzane na grach komputerowych. – Przełom nastąpił, gdy moja Kasia przeżyła nawrócenie. I tu zaczyna się obecność św. Józefa w moim życiu. To właśnie w parafii pod jego wezwaniem w Zielonej Górze pięć lat temu wspólnie z żoną, która przygotowywała się tam do sakramentu bierzmowania, usłyszeliśmy kerygmat. Spotkałem tam bardzo otwartych, życzliwych ludzi, a Bóg dał mi tam odpowiedzi na pytania, które zadawałem sobie od wielu lat. W tymże kościele odbył się nasz ślub – opowiada Maciej. – Latem 2019 r., pół roku po przeprowadzce, w naszej nowej parafii Miłosierdzia Bożego dostałem propozycję dołączenia do grupy Mężczyzn św. Józefa. Dla mnie była to odpowiedź Boga na moje poszukiwanie wspólnoty i miejsca w Kościele. Nasze comiesięczne spotkania szybko zapisały się na stałe w moim kalendarzu. Dzięki nim potrafię lepiej dostrzegać rzeczy, które oddalają mnie od miłości Bożej, a tym samym od rodziny i bliźnich, i nad nimi pracować. Dostaję potrzebne wskazówki i narzędzia do wzrostu duchowego jako katolik, mąż czy współpracownik. Odkrywam i widzę, jak dużo jest we mnie przestrzeni „niezagospodarowanej” jeszcze przez Jezusa i dzięki temu chcę Mu to wszystko oddawać. Widzę naszego patrona jako mężczyznę, który nie wybiera łatwych rozwiązań, a jego pokora i determinacja w wypełnianiu woli Bożej jest wzorem dla naszej męskiej postawy. Święty Józef jest dla mnie towarzyszem w mojej codzienności, pokazuje mi, jak należy zaufać Bogu i dać się Mu prowadzić. Nieraz słyszałem, jak wielką moc ma modlitwa z prośbą o jego wstawiennictwo i pomoc. Zdarza się, że ratuje mnie w nagłych wypadkach, najczęściej jednak proszę go, by on sam wejrzał na nasze potrzeby i wypraszał potrzebne łaski. Wiem, że zawsze można liczyć na jego pomoc – dodaje Maciej.

Wysoka poprzeczka

Grzegorz Stodolny przyznaje, że postawa patrona wspólnoty wciąż go zadziwia i nadaje sens jego życiu jako męża i opiekuna rodziny. – Święty Józef nie miał wygodnego życia, musiał nieustannie stawiać czoła trudnościom, ale nie był sam, bo stał przy nim, a dokładniej przed nim sam Bóg. Na pewno postawił dla mnie wysoko poprzeczkę i nieustannie mobilizuje mnie, abym podejmował nowe wyzwania i nieustanną walkę duchową o moje małżeństwo, rodzinę, pracę – szczególnie dzisiaj, w dobie kryzysu nie tyle ekonomicznego, ile wiary, małżeństwa, ojcostwa i rodziny. Uczy i pokazuje mi nieustannie, że tak jak on, ja również nie jestem sam, nawet w najtrudniejszych chwilach! – podkreśla Grzegorz. I kontynuuje: – Kiedy kilka lat temu, gdy powiększała nam się rodzina, czekaliśmy na kolejne, czwarte dziecko, pilnie szukaliśmy mieszkania. Całą ufność i modlitwy zanosiliśmy do św. Józefa. Pielgrzymowaliśmy pieszo m.in. do kościoła pod jego wezwaniem i obiecaliśmy, że jeśli jakimś cudem zamieszkamy w większym mieszkaniu, to jego wizerunek będzie widnieć w naszym salonie. Dziś spełnił się cud i obietnica – św. Józef z małym Jezusem wtulonym w swego Opiekuna nie da zapomnieć o sobie, gdyż spogląda na naszą rodzinę. Obraz namalowała i podarowała naszej rodzinie wspaniała, dziś już świętej pamięci, mama naszych przyjaciół. Nie mam żadnych wątpliwości, że św. Józef nieustannie wstawia się u Boga za mną i moją rodziną.

Rób, a nie gadaj!

– Postawa św. Józefa sprowadza się dla mnie do prostego podsumowania: wierz i ufaj Bogu i przez Niego rób, a nie gadaj! Postawa naszego patrona ciągle „bije” mnie po oczach, bo jestem z tych, którzy czasem lubią dużo gadać, zanim zaczną coś robić, a przecież św. Józef pokazuje inaczej – mówi Damian Malicki, szczęśliwy mąż jednej żony (co dziś nie jest takie oczywiste) i ojciec trójki wspaniałych dzieci: Czesia, Rysia i Martusi. On także niejednokrotnie prosi patrona grupy o jego pomoc i wstawiennictwo, naukę pokory i cierpliwości, bo raczej – jak mówi – jest z tych, którzy proszą: „Boże, daj mi cierpliwości, byle szybko!”. – Bóg przez św. Józefa pokazuje, czym są pokora, ufność i wiara. Co nie zmienia faktu, że naśladowanie św. Józefa i jego oddania się Bogu w codzienności jest dla mnie bardzo trudne. Ciągle się z tym zmagam i tego uczę. Po Jezusie i Maryi to właśnie Józef jest najświętszym ze świętych i to właśnie przez jego wstawiennictwo staram się oddawać Bogu nie tylko to, z czym się zmagam i co jest dla mnie trudne, ale to, kim jestem w całości. To wszystko, mimo że tak wzniośle brzmi, sprowadza się do prozy życia i tego, co robię na co dzień. A na co dzień w pracy siedzę przed komputerem i rozwiązuję problemy systemowe, by ułatwić innym (zwłaszcza paniom) wirtualne zakupy. Po pracy uwielbiam spędzać czas z moimi dziećmi, bawić się z nimi, grać w różne gry (ostatnio zwłaszcza w uno, makao i ligretto), a jeśli czas, chęci i siły pozwalają, to chodzę na saunę, staram się też morsować razem ze znajomymi. W tym wszystkim staram się nie zapominać, że jestem chrześcijaninem, katolikiem i że tak jak św. Józef mam całym sobą ufać Bogu, słuchać Jego głosu i wypełniać Jego wolę – kończy swoją wypowiedź Damian Malicki.

Mężczyźni św. Józefa to sieć mężczyzn, którzy pragną w swoim życiu duchowym czegoś więcej:

– szukają Pana: „Będziecie Mnie szukać i znajdziecie Mnie, albowiem będziecie Mnie szukać z całego serca” (Jr 29, 13);

– starają się służyć potrzebom innych, zamiast szukać władzy i przywilejów (Łk 22, 25n);

– trwają w Bożej mocy (J 15);

– odkrywają radość życia według Bożego planu (Kol 1, 9-12).

Tekst pochodzi z archiwalnego numeru "Bliżej życia z wiarą". Najnowsza "Niedziela" do kupienia wraz z tygodnikiem "Bliżej życia z wiarą": Zobacz