Jak głosi tradycja, to mieszkańcy kresowych Kudryniec, szukając w XIV wieku schronienia przed najazdami Tatarów, około 1393 r. przybyli w okolicę Tuligłów, przynosząc swój najcenniejszy skarb - Obraz Niepokalanej Madonny. Historia cudownego obrazu Matki Bożej Tuligłowskiej jest więc bardzo długa. Nie znany jest jednak niestety ani autor obrazu, ani dokładny czas jego powstania. Pierwszą obszerną relację o obrazie z Tuligłów, opierając się na ustnych przekazach, przekazuje ks. Dionizy Jaguściński w wydanej w 1769 r. w Krakowie książce „Cuda i Łaski Najświętszej Maryi Panny w Obrazie Kościoła Tuligłowskiego”. Dane o istnieniu kultu Matki Bożej Tuligłowskiej, opartego na łaskach i cudach, jakie wierni otrzymują za Jej pośrednictwem, znaleźć można w aktach wizytacyjnych biskupów przemyskich, pochodzących z XVII i XVIII wieku. W wybudowanej dla Matki Bożej świątyni wierni, w podzięce za otrzymane łaski, składali liczne wota. Prawdopodobnie w XVI lub XVII wieku na postać Maryi i Dzieciątka nałożono srebrne sukienki, pozostawiając całe tło obrazu odsłonięte.
Sanktuarium w Tuligłowach przeżywało dynamiczny rozwój do końca XVIII wieku. Dramat przyszedł niespodziewanie wraz z tzw. religijnymi reformami józefińskimi, wprowadzonymi przez cesarza Austrii, Józefa II w 1782 r. Ze skarbca kościelnego zrabowano wówczas kosztowne wota. Nie oszczędzono także obrazu: brutalnie zdarto z niego srebrne pozłacane sukienki i wota. Wobec zaistniałej sytuacji tymczasowo zabezpieczono sprofanowany obraz. Na początku XIX wieku obraz zasłonięto purpurowym aksamitem, a na postaci Matki Bożej i Dzieciątka nałożono drewniane sukienki, pozłacane na sposób malarski, zostawiając widoczne tylko twarze i ręce Maryi i Jezusa. W takiej postaci obraz przetrwał do XX wieku, co być może to uchroniło go przed dalszymi profanacjami lub zniszczeniem.
Za rządów biskupa przemyskiego Wacława Hieronima Sierakowskiego, w 1744 r., kustosze tuligłowskiego Sanktuarium - Bożogrobcy - podjęli starania o koronację słynącego cudami obrazu. Sprawa ciągnęła się długo, a datę koronacji obrazu oddaliły jeszcze bardziej kasata placówki zakonnej oraz ograbienie obrazu w 1819 r. podczas religijnych reform józefińskich. Zamiar ten udało się zrealizować dopiero na początku XX wieku. Ówczesny proboszcz, ks. Ludwik Kozłowski, w 1908 r. zorganizował misje parafialne, na których zakończenie napisał prośbę do Kapituły Watykańskiej o pozwolenie na koronację cudownego Obrazu. Natychmiast po uzyskaniu od Stolicy Apostolskiej Dekretu Koronacyjnego, wydanego 29 listopada 1908 r., rozpoczęły się przygotowania do tej doniosłej uroczystości. Koronacji, przy licznym udziale wiernych, dokonał 8 września 1909 r., w święto Narodzenia Najświętszej Maryi Panny, biskup przemyski Józef Sebastian Pelczar.
na podstawie:
Pomóż w rozwoju naszego portalu
