Dobre wakacje w dobrym towarzystwie

Cały świat Sandry to ulice Zgodna, Składowa i Parkowa. Przy czym Zgodna jest bardzo niezgodna, co wieczór słychać na niej wrzaski i awantury, dla Sandry rzecz normalna. Najdalej chodzi przez Kąpielową nad Bystrzycę, gdzie może poleżeć na trawniku. W drugą stronę przez Ceglaną idzie z koleżankami pod tory kolejowe, ale nie za blisko, bo tydzień temu pociąg przejechał tam pijanego sąsiada ze Skibińskiej. Takich dzieci jak Sandra na lubelskich Bronowicach jest ponad sto.

Fryzjerka albo kurier

Trzy razy w tygodniu w dzielnicy pojawiają się wolontariusze. W ciągu roku szkolnego pomagają odrabiać lekcje, zwłaszcza z matematyki. Organizują też zabawy i, co najważniejsze, przynoszą soki oraz bułeczki. Tłumaczą też, że łacina podwórkowa, którą dzieci operują świetnie, nie jest językiem polskim; ten język jest dla dzieci raczej obcy, bardziej nawet niż angielski ze szkoły. Sandra marzy, aby zostać fryzjerką, tak jak pani Marzenia i pani Asia, które wykształciły się i robią teraz zygzaki na głowach dorosłych chłopaków w galerii przy dzielnicy. Marzenia Sandry podzielają koleżanki ze Zgodnej i okolic. Koledzy chcieliby jeździć jako kurierzy z paczkami; jak taki zajedzie to pół Bronowic żyje przesyłką. Najgorzej, że na fryzjerkę i kuriera trzeba się uczyć, skończyć gimnazjum, a teraz nawet całą podstawówkę. Wolontariusze to zjawy z innej planety, pokończyli licea i studia i nie wiadomo czemu chce im się przyjeżdżać na Zgodną i Skibińską. Kiedy otwarta jest świetlica, dzieci mają też święto higieniczne, można wejść do toalety i zamknąć się od środka; w wychodkach na dzielnicy trzeba krzyczeć z daleka „zajęte!”, jak ktoś nadchodzi. Lepiej jest tam, gdzie wspólną toaletę ma cała kamienica.

Dzieci na ulicach

Reklama

Z badań prowadzonych przez Instytut Badania Opinii Homo Homini wynika, że dziecko z co trzeciej rodziny nie wyjedzie w tym roku na przynajmniej tygodniowy wypoczynek poza miejsce zamieszkania. Statystyki te rosną na terenach biedniejszych, w tym na Lubelszczyźnie. Bardzo dużo dzieci pozostaje tam, gdzie mieszka na co dzień. W wielu dzielnicach troska rodziców o dzieci nie jest normą, szczególnie tam, gdzie rodziny są niepełne albo doświadczone przez alkoholizm, przestępstwa czy skrajne ubóstwo. Nie ma wtedy mowy o wychowywaniu dzieci, tę rolę przejmuje podwórko, ulica i dzielnica ze wszystkimi negatywnymi wzorcami. To tutaj dzieci mają pierwsze kontakty z alkoholem, narkotykami, kradzieżami i użyciem przemocy.

Ten problem zauważyło 9 lat temu Centrum Wolontariatu w Lublinie i razem z diecezjalną rozgłośnią radiową zainicjowało pierwszą edycję akcji „Dobre wakacje w dobrym towarzystwie”. Każdego dnia grupa wolontariuszy pojawia się w innej dzielnicy miasta i organizuje dla dzieci czas do południa. Do dyspozycji najmłodszych są zabawki i sprzęty do gier zespołowych. Zajęcia mają nie tylko bawić ale i uczyć, że nie wolno przeklinać i bić się, że trzeba rozmawiać i uzgadniać decyzje, że słabsi nie są gorsi i należy im pomagać, że warto sprzątać i zachowywać punktualność.

Inicjatywę pobłogosławił abp Stanisław Budzik. Od początku włączają się w nią lubelskie parafie; w tym roku akcja odbywa się m.in. w parafii Świętej Rodziny na Czubach, Świętej Trójcy na Felinie, św. Andrzeja Boboli na Czechowie i u Marianów na Bazylianówce. Obejmuje ponadto Bronowice Stare i osiedle Za Cukrownią, gdzie procesy degradacji materialnej i społecznej są szczególnie widoczne. „Dobre wakacje” wspierane są finansowo przez urząd miasta oraz sponsorów przekazujących posiłki i napoje dla dzieci. Martyna Głodek z Centrum Wolontariatu, koordynująca tegoroczną akcją, zgromadziła kilkudziesięcioosobową grupę wolontariuszy, nie tylko Polaków lecz także obcokrajowców, co jest dodatkową atrakcją dla dzieci.

Bezpieczne lato

Sandra biegnie na „Dobre wakacje” już o godz. 8.00. Wie, że musi być umyta i zadbana. Najpierw wolontariusze ozdobią buzie jej i koleżanek w ulubione imitacje motyli lub kotków. Potem będą kalambury, w których trzeba wykazać się znajomością przysłów i bajek. Sprawność testowana jest w wyścigach w tunelach. Będzie także rysowała portret swojej rodziny i marzenia o przyszłości. Mądre wolontariuszki nauczą ją podstaw udzielania pierwszej pomocy i opowiedzą o innych krajach na świecie. W tym czasie ona i reszta dzieci nie zapalą papierosa i nie sięgną po piwo. Nie pójdą w okolice niebezpiecznych torów czy niestrzeżonego kąpieliska przy rzeczce. Mają dobre wakacje w dobrym towarzystwie.

Anna Bandura: Młoda osoba dzwoni do Siostry i mówi, że jest ofiarą nadużyć seksualnych. Co się dzieje dalej?

S. Anna Szubrycht: Staram się zachęcić taką osobę do spotkania. Rozmowa przez telefon to nie to samo. Istotne jest, aby wykazać się taktem, wrażliwością, zapewnić osobę pokrzywdzoną, że to, co się wydarzyło, nie jest jej winą.

Czy osoby pokrzywdzone od razu zgadzają się na takie spotkanie?

Raczej tak. Niekiedy potrzebują trochę więcej czasu. Niektórzy wolą przyjść z kimś bliskim, co oczywiście jest możliwe. Te rozmowy naturalnie są dość trudne. Są osoby, które zbierały się do wypowiedzenia swojej krzywdy od wielu lat.

I Siostrę jako pierwszą informują o tragedii wykorzystania seksualnego?

Niektórzy wcześniej próbowali komuś coś mówić, ale nie zostali w pełni wysłuchani i zrozumiani. A to jest niezwykle istotne. Ktoś nas może słuchać, ale nie słyszeć. Dlatego ważne jest, aby zarezerwować sobie potrzebny czas tylko dla tej osoby.

Gdzie takie spotkania mają miejsce?

U mnie w domu zakonnym, przy stole lub w innym miejscu, które dla osoby pokrzywdzonej nie będzie się kojarzyło z kancelarią parafialną, kurią, przestrzenią kościelną. Rozmawiamy tam, gdzie jest spokój i nikt nam nie przeszkodzi.

Co sprawia, że ludzie po wielu latach decydują się opowiedzieć o bolesnej przeszłości?

Są osoby, które postanowiły zgłosić sprawę, bo np. podczas terapii zrozumiały, że nie są winne i że wydarzyła im się wielka krzywda. Myślę, że jest jeszcze drugi ważny powód. Dziś coraz częściej mówi się o pedofilii, ten temat „żyje” w mediach. To może być pomocne w uświadomieniu sobie, że to, co mnie spotkało, było złe i nie można mnie za to winić. Ludzie nabywają świadomości bycia ofiarą wykorzystania nawet podczas zwykłej rozmowy z kimś, kto doświadczył czegoś podobnego. Ale droga od momentu uświadomienia sobie doznanej krzywdy do zgłoszenia sprawy – jest długa.

Czy Siostra jako delegatka zachęca pokrzywdzonych do zgłoszenia sprawy odpowiednim organom?

Zależy nam przede wszystkim na dobru i zdrowieniu osób poranionych. Zgłoszenie sprawy jest uwalniające, znacząco wpływa na stan psychiczny ofiary. Dlatego przede wszystkim informuję osobę pokrzywdzoną, że ma prawo zgłosić taką sprawę na policję czy do prokuratury. Zachęcam ją, aby z tego prawa skorzystała. Jednocześnie jednak informuję, że zgodnie z obowiązującymi normami polskimi i kościelnymi, nawet jeżeli ona sama nie dokona takiego zgłoszenia, to przedstawiciele diecezji są zobowiązani do podjęcia kroków i że sprawa zostanie zgłoszona na policję. Ta kwestia omawiana jest na początku rozmowy.

A co z postępowaniem kościelnym?

W Kościele sprawa zostaje przekazana ordynariuszowi, który podejmuje dalsze decyzje i kroki przewidziane w tym zakresie przez przepisy kościelne. Trzeba pamiętać, że informowana jest o tym także Stolica Apostolska, a konkretnie Kongregacja Nauki Wiary.

Informowanie o tym zapewne wymaga wielkiego taktu i rozwagi.

To nie są łatwe rozmowy. Ale dzieje się coś niezwykłego w momencie, w którym te osoby mówią o swojej krzywdzie. Widzę, jakie ma to dla nich znaczenie – że ktoś ich wysłuchał. Coś z nich „schodzi”. Pomaga im to w odzyskaniu godności. Mogą doświadczać różnych uczuć – ale tak naprawdę to jest początek drogi w stronę odzyskania zdrowia. Wydaje się, że to krok maleńki, ale bardzo ważny. To pierwsze uwolnienie się od tego, co człowiek nosił w sobie latami, co go trawiło od środka, co również wyniszczało więzi – bo ofiara przestępstw na tle seksualnym często może mieć trudność w budowaniu dobrych relacji.

Co, oprócz kwestii wypowiedzenia na głos doznanej krzywdy, może pozytywnie wpłynąć na proces zdrowienia?

Zadośćuczynienie, poczucie osiągniętej sprawiedliwości. Osoba, która została skrzywdzona, dzięki wyrokowi sądowemu skazującemu sprawcę, wie, że nie jest zła. Niejednokrotnie ofiary wykorzystania noszą ciężar poczucia winy, bo sprawca tak nimi manipulował. A wina zawsze jest po stronie tego, który zadaje rany. Trzeba pamiętać, że proces zdrowienia jest niezwykle długi. Ostatecznym, a zarazem bardzo trudnym, elementem tego procesu jest przebaczenie.

I tu nasuwa się pytanie: jak wybaczyć tak wielką krzywdę?

To prawda, że takiej tragedii nie da się zapomnieć, ale jeśli to przepracuję, to dojdę do momentu, w którym będę mogła powiedzieć: „jestem wolna”. Wierzę, że element przebaczenia jest też… darem, Bożą łaską. Tu potrzebne jest coś więcej niż tylko moja decyzja.

Czy w archidiecezji krakowskiej są kapłani, którzy pomogą osobom pokrzywdzonym wejść na tę drogę współpracy z Bożą łaską?

Arcybiskup Marek Jędraszewski powołał zespół ds. ochrony dzieci i młodzieży, któremu przewodniczy ks. dr Marcin Cholewa, a duszpasterzem osób pokrzywdzonych jest ks. Artur Chłopek. Do tych kapłanów mogą się zgłaszać osoby skrzywdzone przez ludzi świeckich i duchownych. Księża nie tylko rozmawiają z pokrzywdzonymi, ale także organizują spotkania modlitewne z grupą wiernych.
Od listopada Msze św. w intencji ofiar wykorzystania seksualnego będą odprawiane co miesiąc w sanktuarium św. Jana Pawła II na Białych Morzach, a także w innych, wyznaczonych kościołach. Informacje na ten temat pojawią się wkrótce na stronie archidiecezji diecezja.pl w zakładce „ochrona dzieci i młodzieży”.
Myślę, że zespół wraz z osobami świeckimi, które pragną modlić się za ofiary nadużyć seksualnych, wykonuje bardzo potrzebną i ważną posługę we wspólnocie Kościoła. Warto mieć świadomość, że w Kościele są ludzie, którzy troszczą się, aby ofiary wykorzystania seksualnego otrzymały profesjonalną terapię psychologiczną i zadośćuczynienie. Ponadto również modlitwą towarzyszą im w drodze do uzdrowienia.