W Zielonce k. Warszawy 21 czerwca br. odbył się XIII Festiwal Misyjny „Bóg mnie kocha”, zorganizowany przez Fundację Polską Raoula Follereau. Doroczne święto misjonarzy i ich dobroczyńców rozpoczęło się Mszą św. w kościele Matki Bożej Częstochowskiej, której przewodniczył dyrektor Centrum Formacji Misyjnej ks. Jan Fecko. Homilię wygłosił pallotyn z Republiki Demokratycznej Konga ks. Benjamin Bahashi. Podczas Mszy św., w której wzięło udział kilkuset przedstawicieli Misyjnego Apostolstwa Niepełnosprawnych Dzieci, wystąpił Chór Miejski im. Józefa Gromali z Zielonki.
Koncert na placu św. Jana Pawła II otworzył organizator festiwalu – prezes Fundacji Follereau dr Kazimierz Szałata w towarzystwie delegata przewodniczącego Komisji Episkopatu Polski ds. Misji bp. Jerzego Mazura – ks. Jana Fecki, proboszcza parafii Matki Bożej Częstochowskiej – ks. Mieczysława Stefaniuka, dyrektora Biura Pomocy Kościołowi na Wschodzie przy KEP – ks. Leszka Kryży oraz burmistrza Zielonki – Grzegorza Dudzika. O godz. 15.00 odmówiona została Koronka do Miłosierdzia Bożego. Poprowadzili ją misjonarze z różnych stron świata w pięciu językach: po polsku, angielsku, francusku oraz w języku suahili i kinyarwanda.
Podczas koncertu wystąpił znany daleko poza granicami naszego kraju zespół „Dikanda” oraz „Maleo Reggae Rockers”. W tym roku Nagrodą im. Małej Ani z Zielonki – za nieoceniony wkład w tworzenie i rozwój ruchu misyjnego wśród dzieci i młodzieży – uhonorowany został 58. Szczep Drużyn Harcerek, Harcerzy i Gromad Zuchowych „Rosa Venti” Związku Harcerstwa Rzeczypospolitej w Zielonce.
Organizatorzy XIII Festiwalu Misyjnego „Bóg mnie kocha” dziękują wszystkim, którzy zaangażowali się w organizację tegorocznego święta misyjnego w Zielonce, a w szczególności odpowiedzialnemu za logistykę Michałowi Szałacie, władzom miasta Zielonka, rodzinom państwa Pietrzaków (hotel i restauracja), Jurzyków (Zakłady Mięsne „Wisapis”) oraz Kryńskich (Top Classic).
Martin Schongauer, „Zwiastowanie”(XV w.)/fot. Graziako
Dziewięć miesięcy przed Bożym Narodzeniem Kościół obchodzi
umownie uroczystość Zwiastowania Pańskiego, przypominając doniosłą
chwilę, kiedy Matka Boża, posłuszna wezwaniu Nieba, godzi się zostać
Matką Jezusa Chrystusa. Użyłem terminu "umownie", gdyż nie jest znany
dzień Narodzenia Pana Jezusa, a przeto nie może nam też być znany
dzień Jego wcielenia, poczęcia w łonie Maryi.
Uroczystość Zwiastowania zaczął najpierw wprowadzać Kościół
wschodni już od V wieku. Na Zachodzie przyjęło się to święto od czasów
papieża św. Grzegorza Wielkiego (+604). Było to początkowo święto
Pańskie. Akcentowano przez nie nie tylko moment Zwiastowania, ale
przede wszystkim Wcielenia się Chrystusa Pana, czyli akt pierwszy
Jego przyjścia na ziemię, i rozpoczęcia dzieła naszego zbawienia.
Tak jest i dotąd w liturgii. Jedynie pobożny lud nadał temu świętu
charakter maryjny, czyniąc pierwszą osobą Najświętszą Maryję Pannę
jako "błogosławioną między niewiastami", wybraną w planach Boga na
Matkę Zbawiciela rodzaju ludzkiego.
Zwiastowanie Najświętszej Maryi Pannie jako temat plastyczny
towarzyszyło chrześcijaństwu od zarania jego dziejów. O wyjątkowej
randze tych przedstawień świadczy fakt, iż umieszczane były one zazwyczaj
w głównych ołtarzach świątyń. Bogactwo treści zawarte w tych kompozycjach
stawia scenę Zwiastowania w rzędzie najważniejszych tematów w sztuce
sakralnej czasów nowożytnych, także polskiej. Wydarzenie ewangeliczne,
podczas którego dokonało się Wcielenie, jest nie tylko epizodem z
życia Matki Bożej, lecz jawi się jako moment przełomowy dla dziejów
ludzkości, kulminacja zbawczego planu Boga.
Najdawniejszy wizerunek tego typu zachował się w katakumbach
św. Pryscylli, pochodzi bowiem z II wieku. Maryja siedzi na krześle,
przed Nią zaś anioł w postaci młodzieńca, bez skrzydeł, za to w tunice
i w paliuszu, który gestem ręki wyraża rozmowę. Podobne malowidło
spotykamy w III wieku w katakumbach św. Piotra i Marcelina. Od wieku
IV widzimy archanioła Gabriela ze skrzydłami. Ma on w ręku laskę
podróżną albo lilię. Na łuku tęczy w bazylice Matki Bożej Większej
w Rzymie wśród dziewięciu obrazów-mozaik barwnych jest również scena
Zwiastowania (IV wiek).
W jednym z kościołów Rawenny znajduje się mozaika z VI
wieku, na której Maryja jest przedstawiona, jak siedzi przed swoim
domem i w ręku trzyma wrzeciono. Anioł stoi przed Nią z berłem. Z
wieku XIII pochodzi wspaniała mozaika w bazylice Matki Bożej na Zatybrzu
w Rzymie (kościół rezydencjonalny Prymasa Polski). Scenę Zwiastowania
uwiecznili nieśmiertelni w swej twórczości artyści tamtych lat: Giotto,
Fra Angelico, Simone Martini, Taddeo di Bartolo, Masaccio.
Motyw Zwiastowania rozwinął się szczególnie w dobie gotyku.
Powstał wówczas swoisty kanon traktowania tego tematu, charakterystyczny
dla sztuki średniowiecza, a później wczesnego renesansu. Ten kanon
nakazywał malarzom powagę, spokój i szczególne wyciszenie w podejściu
do przedstawienia wydarzenia tak ważnego w historii Zbawienia.
Od epoki oraz od talentu mistrza zależało już, czy klimat
przedstawionej sceny określały rozbudowane realia wnętrza i stroju,
czy dominowała elegancka, miękka linia i liryczny, pełen złota nastrój
całości. Inaczej malował w tym okresie artysta z Włoch, a inaczej
z Północy. Ale różnice nie były wynikiem odległości geograficznej,
wypływały natomiast z odmiennego programu środowisk artystycznych
gotyckiej, a później renesansowej i barokowej Europy, które kształtowała
myśl wieków średnich od mistycyzmu po realizm.
Temat Zwiastowania Pańskiego to temat rzeka, trudno wymienić
choćby najważniejsze dzieła ukazujące to wydarzenie, które inspirowało
malarzy - tych wielkich, którzy przeszli do historii sztuki, i tych
mniejszych, którzy pozostawili swe obrazy po licznych świątyniach,
gdzie do dziś wzruszają, każą myślą przenosić się do Nazaretu, gdzie
dokonało się Zwiastowanie Pańskie, gdzie Chrystus wszedł w dzieje
świata.
O rozwój ochrony i zapobiegania wykorzystywaniu małoletnich w Kościele zaapelował Ojciec Święty w przesłaniu skierowanym do uczestników Zgromadzenia Plenarnego Papieskiej Komisji ds. Ochrony Małoletnich. Franciszek przygotował swe przesłanie jeszcze podczas pobytu w Klinice Gemelli.
Św. Jan Paweł II dostrzegał, że poważne formy naruszania życia najsłabszych są w rzeczywistości wyrazem perwersyjnej idei wolności, która zamienia zbrodnię w prawo - mówi Gabriella Gambino, podsekretarz Dykasterii ds. Świeckich, Rodziny i Życia. Podkreśla, że nadszedł czas, by Kościół zbudował prawdziwe duszpasterstwo życia ludzkiego.
Minęło trzydzieści lat od publikacji encykliki Evangelium Vitae, filaru nauczania Kościoła na temat świętości ludzkiego życia. W jaki sposób dokument ten inspirował i nadal inspiruje Kościół? Czy dziś nadal stanowi punkt odniesienia?
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
